Hoesna Sabajo werkzaam bij het secretariaat op de Vrije Universiteit.
Afgelopen zomer ben ik op Hadj geweest samen met mijn echtgenoot en een gastvrije en hartelijke Indonesische groep. Mijn man had bedacht dat het weleens tijd was om op hadj te gaan in plaats van naar een zonnig oord met witte stranden en heerlijke exotische gerechten….
De voorbereidingen begonnen enkele weken van tevoren met elke zondag hadj les in de moskee, waar we klaargestoomd werden voor het avontuur dat ons te wachten stond. De lessen gingen over de do’s en dont’s tijdens hadj en dat je te allen tijde geduldig, vriendelijk en correct moest blijven. Het was eindelijk zover. In onze witte hadjkleding gingen we op weg naar Schiphol, waar we ook andere hadj gangers tegenkwamen. Het was een prachtig gezicht om hen in mooie hadj klederdracht te zien.
Mijn toekomstige kamergenotes, drie prachtige Indonesische studentes, bleken sinds 12.00 uur aanwezig te zijn, ondanks dat het inchecken om 19.00 uur begon. Mijn man begon keihard te lachen en zei: ‘‘deze dames gaan jou behoorlijk wat bijbrengen over stiptheid.’’ Later bleek dat zij mij veel meer dan stiptheid hadden bijgeleerd. Zij leerden mij om vriendelijk te praten, geduldig zijn en tevreden te zijn met alles wat op je afkomt in dit leven. Ik stond versteld van hun discipline om na elk ochtend gebed en vlak voor het slapengaan wat koran of dua’s (=korte gebeden) te lezen. Soms vroeg ik mij stiekem af of ze wel van deze wereld waren. Als zij aten, at ik ook, als zij genoten, genoot ik ook.
Wij verbleven een week in Medina, waar de energie liefdevol was. Dat schijnt te zijn doordat de Profeet daar begraven ligt. Hij was altijd geduldig, had een zachte stem en had altijd een glimlach op zijn gezicht. De energie in Medina voelde aan als de omarming van je moeder, waar je je geborgen, veilig en geliefd voelt. Ik heb tranen met tuiten gehuild toen we met de bus vertrokken uit Medina richting Mekka.
Meer over Mekka in de volgende blog!
To be continued
VU Diversiteitsblog 